Þurfum ekki fleiri

Það sem þarf eru hjólreiðabrautir , sem sagt samgöngumannvirki hönnuð fyrir samgönguhjólreiðar, og þá sem valkost og í festum tilfellum eftir stofnbrautunum í þéttbýli.

Á venjulegum götum er allt of lengi  að biða eftir hjólastíga/brauta. Hjólreiðamenn, bílstjórar gangandi, strætóbílstjórar og vörubílstjórar  verða bara að venja sér á  að hjólreiðamenn séu að nota ökutækin sín á götunum eins og umferðarlögin gera ráð fyrir.

En sem sagt sem valkost við stofnbrautir sem þvera (og skera) borgina og tengja og einangra borgarhluta og sveitarfélög, þarf hjólreiðabrautir, ( og helst göngustíg við hliðina ) .

Þetta hefur verið áhersluátriði hjólreiðamanna og samtök þeirra yfir mörg ár. 

Þessi ræma  eftir 90 m. af Laugaveginum er barn síns tíma, en nokkuð  tímamót sem fyrsta samgöngumannvirki ætlað hjólreiðmönnum.  ( Takk Árni Þór Sigurðsson )  En í dag  er ræman einna best til þess falinn,  ekki til notkunar, eða að hermt sé eftir hönnunina, heldur einmitt til þess að minna fólk á að hægt sé að leggja alvöru hjólreiðabrautir. 

 

Ég nenni ekki enn einu sinni að ítreka rökin um mikilli hagkvæmni þess að greiða götur hjólreiða, gríðarlegt lýðheilsubætandi  og  áhrif þess, hvernig hjólreiðar blása líf í borg og bæ, og svo fram eftir götunum.

En hver er eiginlegi rökin fyrir því að ekki leggja alvöru hjólreiðabrautir til samgangna ?  Ég efast um að haldbær rök séu til.  En væri meir en til í að heyra þessi rök og ræða.

Ef aðrar aðstæður en góð rök séu að hamla þessu , og einhver hafi visbendinga um hvernig þetta virkar væri það líka fróðlegt.  Nokkrir fræðilegir möguleikar :  Þekkingarleysi um hjólreiðar, þekkingarleysi um skaðsemi þess að einblina á einn samgöngukost,  misskilningar um óskir kjósenda ,  hagsmunapot, ítök hópa á stjórnkerfinu, tregða í skipulagsyfirvöldum, eða hjá framkvæmdaaðilum  ?

 

Engin kreppa